Onze held

We hebben goede verhalen gelezen over de treinreis van Kandy naar Ella. Dit is een rit van 7 uur, dus willen we wel wat comfortabeler zitten dan op de houten bankjes in de derde klas. Dilshan uit Ratnapura had ons de tip gegeven om kaartjes te kopen voor de observation class. Een coupe met glas zodat je goed van het uitzicht kan genieten. Om 8.45 uur gaat de trein, dus prima tijd! Om 8.05 staat er al een flinke rij. Bommetje vol toeristen, met net als wij, een grote backpack mee. Al snel wordt duidelijk dat de trein alleen tweede en derde klas heeft. Dus kopen we een tweede klas kaartje. De trein heeft een half uur vertraging, maar dat is onze minste zorg. Op het hele perron staan misschien wel meer dan 200 mensen te wachten. Voor mijn gevoel allemaal kaliber Niels met minimaal 1.85 meter! Als de trein aankomt zit ie al flink vol. Ik weet me door de menigte te wurmen en sta in de trein. Niels volgt al snel. Gisteren dacht ik nog dat de bus erg was, doe het nu maar keer tien! Het is vreselijk. Sri-lankaanse mensen zijn nog behendig. Europese mensen niet! Russen zijn al helemaal vreselijk, met hun enorme rolkoffers. En natuurlijk is dit gechargeerd, maar op dit moment voelt het echt zo! Oké, daar staan we dan, tegen de toiletdeur aangeleund. Beseffend, dat we niet kunnen genieten van het uitzicht maar alleen kunnen genieten van een vreselijke poeplucht die uit het toilet komt of van een stinkend windje die iemand laat ontsnappen. Er moeten ook af en toe mensen uit, die klauteren dan over onze tassen heen. Maar er komen meestal ook weer mensen bij. De conducteur komt ook nog even door de menigte heen, en klaagt over de versperde weg. Althans, dat maak ik op uit zijn gebaren. En niet te vergeten, de mannetjes met eten. Onvoorstelbaar hoe zij zich door de volgepropte trein manoeuvreren. Opeens is er wat commotie. Een vrouw is flauw gevallen. Ik heb nog wat eten gekocht voordat we vertrokken, dus ik geef dat aan Niels. Nog wel even checken of het een local is of een toerist, want dit eten is natuurlijk pittig! Ze neemt het eten aan, en iemand anders koopt een mandarijn. En ze trekt gelukkig weer bij. Al snel komen we tot de conclusie dat dit niet vol te houden is. Ik vermoed dat het na Nuwara Eliya wel minder druk wordt, maar er stappen natuurlijk ook weer mensen in. Ravindran had me eerder al verteld dat we weer langs Hatton zouden komen. Met een paar minuten bellen en appen is er vervoer van Hatton naar Ella geregeld. In Hatton moeten nog meer mensen de trein in. Wat zijn we dankbaar als we de trein uitstappen en Ravindran zien! Niels is in staat om hem te zoenen zo blij is hij dat Ravrindran ons wilt helpen! Hij heeft een busje geregeld en rijdt zelf. Het is een feestdag i.v.m. volle maan dus hij is vrij. De kinderen gaan ook mee. Zijn busje heeft motorproblemen en iets met de remmen. Het is toch nog wel 3 uur rijden, dus dat is een verstandig besluit. De tocht is prachtig door het mooie Nuwara Eliya gebied. We eten nog even wat snacks en een mango van de kraampjes langs de weg. Ik voel me niet zo lekker. Waarschijnlijk komt het van de drukte in de trein. Enorme hoofdpijn en een beetje koortsig. Ravindran vraagt bij wat kraampjes hoe duur de rijst is. 250 rupees is te duur, dus gaan we weer door. In Bandarawela, de grote stad voor Ella eten we wat. Ik eet een zoet bolletje en neem daarna toch ook nog wat rijst met curry. Ik voel me na het eten gelukkig weer wat beter! Goed eten doet wonderen. Het is nog maar 20 minuten rijden naar Ella. Het guesthouse River Cave ziet er aan de buitenkant helemaal niet uit als guesthouse. Maar de kamer is prima. We krijgen een heerlijke vegetarische maaltijd en gaan vroeg naar bed. We zijn blij dat er mensen als Ravindran bestaan! We geven hem iets meer geld en hij wil dat eigenlijk niet aannemen. Maar na flink aandringen, neemt hij het aan. Ravindran, onze held!