Alle beetjes helpen!
30 oktober 2018 - Hatton, Sri Lanka
Als we rond 21.00 uur aankomen bij het huis van Ravindran worden we warm welkom geheten met een heerlijk kopje ginger thee. En de vrouw van Ravindran heeft weer fantastisch gekookt. Dat is onze vierde keer rijst van vandaag! Maar deze fish curry laten we zeker niet staan! De volgende dag zitten we om 8u alweer aan het ontbijt, weer kiri baht. Ravindran is wat nerveus. We gaan een school openen in Wangioya. Ik had begin dit jaar 1200 euro opgehaald en dit was eigenlijk om een school op te knappen in Ratnapura. Helaas kregen we geen akkoord van de plantage eigenaar. Dus hebben toen besloten om het aan de nieuwbouw van deze school te besteden. De stichting Dhia Dhara legde de rest bij. Ik krijg de eer om de school te openen. Weer heel bijzonder dat ik dit mag doen!
Zo'n opening is altijd een enorme happening. Er zijn spandoeken gemaakt en er zijn vooraanstaande mensen uitgenodigd. Ook zijn alle leraressen erbij. We rijden zo'n anderhalf uur door het Nuwera Eliya gebied en als we stoppen zien we op de heuvel het blauwe gebouw al staan. Dit is de nieuwe school. We schudden wat handjes en wachten op de estate manager. Zodra hij er is lopen we naar boven. Er is muziek en iedereen klapt. We krijgen een stip op onze hoofden en een bloemenslinger om onze nek. Bij de deur van het nieuwe gebouw steken we kaarsjes aan en knippen een lintje door. Het is een mooie ruimte. We moeten allemaal een speech geven. Normaal vind ik het geen probleem om voor een groep te staan. Maar nu vind ik het toch spannend. Omdat ik het gevoel heb dat ze ons belangrijker vinden dan dat we zijn. Na de speeches krijgen we thee met cake en koekjes. Wij hebben chocolade uit Nederland meegenomen en ik deel dit uit aan de kinderen. Daarna krijgen we een lunchpakketje met curry. Het is zo mooi om te zien dat het geld zo goed besteed wordt. Want een school betekent toch de mogelijkheid tot een betere toekomst.
De volgende dag gaan we alleen met Ravindran op pad. Weer rijden we door het bergachtige gebied. We gaan een badkamer openen voor een gehandicapte jongen in Labookellie. Ook hier is er weer muziek, bloemenslingers en kaarsjes. We knippen het lintje door en in het huis zit een jongen van 21 jaar. Hij heeft hele grote benen waardoor hij niets kan. We zitten nog even bij hem. Een verlegen jongen die niet weet wat hij moet met alle aandacht. Het zet je wel weer even terug in de realiteit. Het gehaaste leven waarbij we soms bijna instorten door werkdruk omdat een rol staal niet op tijd geproduceerd wordt, is niets vergeleken met de behoefte aan de voor ons simpele dingen als het hebben van een badkamer.
Zo'n opening is altijd een enorme happening. Er zijn spandoeken gemaakt en er zijn vooraanstaande mensen uitgenodigd. Ook zijn alle leraressen erbij. We rijden zo'n anderhalf uur door het Nuwera Eliya gebied en als we stoppen zien we op de heuvel het blauwe gebouw al staan. Dit is de nieuwe school. We schudden wat handjes en wachten op de estate manager. Zodra hij er is lopen we naar boven. Er is muziek en iedereen klapt. We krijgen een stip op onze hoofden en een bloemenslinger om onze nek. Bij de deur van het nieuwe gebouw steken we kaarsjes aan en knippen een lintje door. Het is een mooie ruimte. We moeten allemaal een speech geven. Normaal vind ik het geen probleem om voor een groep te staan. Maar nu vind ik het toch spannend. Omdat ik het gevoel heb dat ze ons belangrijker vinden dan dat we zijn. Na de speeches krijgen we thee met cake en koekjes. Wij hebben chocolade uit Nederland meegenomen en ik deel dit uit aan de kinderen. Daarna krijgen we een lunchpakketje met curry. Het is zo mooi om te zien dat het geld zo goed besteed wordt. Want een school betekent toch de mogelijkheid tot een betere toekomst.
De volgende dag gaan we alleen met Ravindran op pad. Weer rijden we door het bergachtige gebied. We gaan een badkamer openen voor een gehandicapte jongen in Labookellie. Ook hier is er weer muziek, bloemenslingers en kaarsjes. We knippen het lintje door en in het huis zit een jongen van 21 jaar. Hij heeft hele grote benen waardoor hij niets kan. We zitten nog even bij hem. Een verlegen jongen die niet weet wat hij moet met alle aandacht. Het zet je wel weer even terug in de realiteit. Het gehaaste leven waarbij we soms bijna instorten door werkdruk omdat een rol staal niet op tijd geproduceerd wordt, is niets vergeleken met de behoefte aan de voor ons simpele dingen als het hebben van een badkamer.
